19. Code 1 voor vulcano region

Het vertrekritueel

We waren op een regen van as, modder en stenen (lahar noemen ze dat hier) voorbereid maar de National Reserve had de alert code van 4 (vorige week nog) naar een meer geruststellende waarde van 1 teruggebracht. We konden dus met een goed gevoel gaan wandelen. De ochtend begon hier meer dan prima. We realiseren ons goed dat we in een bevoorrechte positie verkeren en dat we toch wel "a dream come true" trip aan het maken zijn. Het uitzicht (ja, ja de foto's zijn al uitgezocht, staan in de wacht op morgen te worden geupload, net zoals some videos, moeten we wel voor naar Ome Ronald) is zo mooi dat je soms de thee laat koud worden. Na het nodige spelling- en rekenwerk werd de Highlander uit de garage gereden. J is zeer handig met de electronische garagedeur en p hoeft maar de versnellingspook(?) van P(parking) naar R te duwen en het zescilinderige monster staat te trappelen om het grindpad te kiezen. Maar, wacht even, eerst moet het andere hulpje W nog het wildhek open doen, anders lopen de koeien en bullen hier het landgoed op. Gelukkig staat er 7500 Volt op het ons omringende hek anders sliepen sommigen hier in dit huis, dat zich zeker niet laat omschrijven als een karig hutje, niet geheel lekker. Vervolgens sluit J het huis af, doet W het wildhek dicht, nadat eerst J in de Highlander is geklommen, waarna het reisgezelschap zich aan het grindpad naar beneden kan wagen. We zijn blij dat Theo (uit Paihia) ons enig zelfvertrouwen met "slope driving" heeft bijgebracht.
 

Geen dienst voor kabelbaan

De reis werd onderweg onderbroken in Taupo. Niet alleen omdat de Highlander dorst maar ook de driver dorst had. Er bleek een mobiele cappu-van aan de boulevard te staan die een prima shot cafeïne voor NZD 4,50 verstrekte. Doen dus (kost dus weer een foto)! We arriveerden in Tongariro National Park rond lunchtijd en we hebben onze eigen bammetjes vanuit de achterklep genuttigd, met uitzicht op de Mt. Tongariro (1967 m), Mt. Ngauruhoe (2287 m) en de kwaaie jongen Mt. Ruapehu (2797 m). Laatstgenoemde gaat eens in de drie jaar af. en vorige week leek het erop dat meneertje weer ging spuwen, maar (helaas?) nu nog niet dus. We wilden met de berglift naar het hoogste restaurant van NZL maar de liften waren niet in gebruik wegens onderhoud en gaan pas 15 december open. Het winterseizoen is hier net ten einde en men maakt zich op voor de zomerperiode. Ondanks die sluiting was het wel genieten van een zeer mooi uitzicht bij het dalstation.
 

Wandeling

We hebben vervolgens een zeer mooie wandeling van 2 uur gemaakt naar de Taranaki falls. Het was verbazingwekkend hoe goed de kids de tocht hebben volbracht. De wandeling was best wel pittig maar zeer afwisselend en de beloning was meer dan de moeite waard. Op de terugweg was E een beetje moe maar J heeft de kleine meid nog een stuk op z'n rug gedragen. Het weer bleef goed, zo'n 20-22 grd. We moeten bekennen dat we nog geen lange broek hebben aangehad, dus die zijn (weer) overbodig ingepakt.
 

Vlees en nog eens vlees, maar dan eco

We besloten de pasta voor de pasta te laten en vanuit Tongariro op de terugweg naar Rotorua een tussenstop voor avondeten in Taupo te maken. Taupo kent de grootste ééndaagse sportactiviteit van NZL, namelijk hometown van de Ironman. In het stadje wordt je daar aan herinnerd, men weet dus hier de klassiekers te koesteren. De Lonely Planet wees ons naar een gesloten restaurant en niemand op straat wist ons verder te helpen. Inmiddels was bij sommigen de hongerklop al aangekomen en werd de Lonely Planet opnieuw opengeslagen, nu maar eens op een andere pagina. En warempel, we kwamen terecht bij een toplocatie, diverse Awardwinners, en zij bleken Taupo beef op het programma te hebben staan. Daar zeggen wij geen nee tegen, "medium graag!" De kids aan een eigen bordje en afgesloten met een latte. Bij het betalen werd om Amex verzocht en p bleek ook van die club nog een plastic kaartje te hebben waarvan de handtekening op de achterzijde echter ontbrak. Maar ja, die Hollanders zijn goudeerlijk en kwamen er mee weg.
 

Grote auto = groot licht

Inmiddels was de zon in Lake Taupo gezakt en maakten we in het donker, zoveel mogelijk linksrijdend, soms met groot licht de corners aftastend de rit terug naar Woodstock farm. We moeten bekennen dat D blij was thuis(!) te zijn. Twee van drie kids waren al vertrokken en W bleek nog zo fris als een hoentje! Na een welverdiend kopje thee valt ook nu de nacht hier in Rotorua. Morgen gaan we de stramme spieren eens lekker verwennen in een van de thermale baden om de hoek. Nog maar eens kijken of er een family pass valt te scoren.

Wij denken aan jullie allemaal,

P