26. In the windy city Wellington

Hi vroege vogels,

This time it was a light one

Dit is ons tweede bericht van vandaag, oftewel the day of the big shake. Het was een rare gewaarwording zo 's ochtends vroeg nog maar net uit de veren. We realiseerden ons pas later wat er was gebeurd, of waar we aan ontsnapt waren. P voelde de woonkamer trillen en ging naar het terrras want daar zou het veilig moeten zijn. De kids lagen nog op bed en alleen J heeft er iets van mee gekregen. Gelukkig liep het allemaal goed af. Was het een echte of een zgn. voorschok, met nog kans op meer ellende. Nobody knows. De zee bleef overigens kalm want Twitter gaf een tsunami-alarm voor Japan aan want daar scheen ook de aarde te hebben getrild.

Laat die vis maar komen

Keurig op tijd werd de Highlander uit de garage gerold waarna D de road map ter hand nam om de Navman (onze TomTom) slim af te zijn. We hadden namelijk een andere route in de planning dan 12 jaar geleden toen we ook van Napier naar Wellington reden. Toen hadden we voor Wellington nog wat bergpassen te verstouwen terwijl we nu een alternatief kozen, achteraf een goede. Een mooie rit, slingerende langs een rivier door de bergen met een groot bord in de berm "Enjoy the ride, not the race" . Het was een treffende titel voor een scenic route. Tussendoor nog gestopt in een vaag dorp alwaar we heerlijk geluncht hebben met home made apple pie. Ook bleek er een viswinkel te zijn waar we voor de boys twee eenvoudige vistuigjes (lood, haakje, visdraad en klosje) hebben gekocht. In de befaamde zaterdagbijlage van de Herald werd dat als een perfect Christmas gift aangeprezen. Nu nog bait (=aas) en ophalen die snapper of haai, weer!

Er was eens een vrouw in Lower Hutt..

Tegen de middag kwamen we aan in Lower Hutt  (die naam schreeuwt om een limerick) alwaar we 2 reisdagboeken voor de jongens hebben gekocht. Hun dagboeken, aangeschaft in Auckland, zijn inmiddels bijna vol, dus er moest een tweede komen. Lower Hutt is een voorstadje van Wellington en we hoefden toen nog maar 20 min naar ons apartment te rijden. Het is een mooie optrek, bijna downtown, en het avondeten werd gebuttigd bij een door LP aangeraden Italiaan die overigens niet aan reserveringen deed. Maar dat maakte ons niet uit, een mooie wandeling door de binnenstad, langs de nationale icoon het museum Te Pape waar we morgen een slok cultureel gaan doen. Ook de overige " must-do's"  van Wellington staan op het drukke programma alvorens we maandag vroeg met de Interislander de woeste oversteek tussen Noorder- en Zuidereiland gaan maken (reistabletjes in handbagage).

Het waait hier, maar geen sneeuw,

gr P

de foto's in hoofdstuk 26