48. Peijnenburg als berg II

Hi trouwe volgers,

Quake city

De video staat nu ook klaar. Ja, we zijn weer wakker. Nu in Christchurch, de stad die de afgelopen jaren zwaar is getroffen door het schuiven van tectonische platen. De laatste (serieuze) beving heeft  bijna 180 slachtoffers geëist. Het was niet de horizontale "shake" maar de verticale die voor grote schade aan gebouwen had gezorgd. Ook was het tijdstip, overdag, een oorzaak van de grote hoeveelheid slachtoffers omdat met name de gebouwen in CBD instortten. De kranten staan hier nog steeds vol over de nasleep van die ramp. Ook hier worden aan parlementaire enqûetes vergelijkbare hearings gehouden alwaar constructeurs en ontwerpers van de bij de klap ingestorte gebouwen kritisch worden gevolgd. Een deel van CBD is dan ook gekwalificeerd als "red zone" en dus niet voor mensen toegankelijk. We zullen vanmiddag maar eens gaan kijken hoe het centrum van de stad er bij ligt.

In the Dutch mountains

Gisteren was (alweer, wat saai?) een indrukwekkende dag. We vertrokken vroeg van de camping omdat het een lange dag zou gaan worden. En die verwachting bleek dus uit te komen. Op de camping nog aangeschoten door een Nederlandse vrouw die koffiefilters (bestaan die nog?) kwam bietsen. We hebben haar uitgelegd dat ze hier op een heel andere manier koffiezetten dan in NL, dus het zoeken naar filters zal een moeizame missie worden. Verder hen nog enkele reistips gegeven want het bleek dat ze onvoldoende van de mogelijkheden in dit land op de hoogte waren. Op de meteosite hadden we van de week al de weersverwachting voor Mt. Cook bekeken en vandaag zou een heldere dag worden. En die voorspelling kwam uit. De berg lag er zeer indrukwekkend bij, een majestueuze, niets en niemand ontziende top in een fris ochtend zonnetje. Het mooie van de trip is dat je zo'n drie kwartier langs het gletsjermeer rijdt, in noordelijke richting, met de berg op de voorruit geprojecteerd. Je wordt dus langzaam warm gemaakt voor het bezoek. In de valley bij het Mountaineers café een double shot ontvangen en dan naar het visitors centre voor de laatste update. Alle roads waren open dus we konden de gletsjer hike doen. Het vistors centrum is ook het vertrekpunt voor de bergbeklimmers die we overigens niet zagen. Wel is er een indrukwekkende ruimte waar memorial books liggen met alle namen van mensen die op de berg zijn verongelukt. Het zijn er sinds de tweede helft van de vorige eeuw bijna driehonderd. Het grootste risico zit 'm in de avalanches (sneeuwverschuivingen) waar ook zeer ervaren bergbeklimmers het slachtoffer van werden (zo lazen we). Op de lijst kwamen geen Nederlanders maar wel Duitsers, Zwitsers, Oostenrijkers en hoofdzakelijk NZ voor. Mt. Cook staat bekend als een zeer verradelijke berg vanwege de snel veranderende weersomstandigheden veroorzaakt door de ligging dicht bij Tasman Sea. Onze hike was daarentegen in het geheel niet gevaarrlijk maar wel uitdagend. Al klauterend over een pad van grote brokke stenen kwamen we bij een punt met uitzicht over de Tasman glacier (de grootste van NZ, groter dan Fox en Frans Jozef glacier). Zeer indrukwekkend, en dat met de feiten dat deze gletsjer een paar honderd meter per jaar in lengte afneemt. Er is ook een mogelijkheid om met kajaks in het gletsjermeer te varen en drijvende ijsbergen van dichtbij te bekijken. We hebben daar geen gebruik van gemaakt en achteraf maar goed ook. Er dreef maar één berg in het meer en ze bleven op zeer grote afstand van de gletsjermuur zelf. Dus niet zo spectaculair als de folder deed vermoeden, en bovendien behoorlijk aan de prijs. Na de hike nog een Canadeze liftser opgepikt en terug naar de valley gebracht. Zij was hier met een werkvergunning en deed op diverse plaatsen vrijwilligerswerk, schijnt populair te zijn.

Moeilijk afscheid nemen

De lunch hebben we in onze camper genuttigd, met uitzicht op Lake Tekapo (pak de kaart maar weer). Dat is toch wel het gemak van de camper. Vervolgens het stof afgespoeld in een heerlijke hot pool aldaar waarna tegen de klok van vijf uur de familie nog ruim 3 uur moest dieselen naar Christchurch door een tweebaans golvend landschap. Ook nu weer het gemak van de camper uitgenut door bij een rustplaats, gewoon een paar bomen met een picknicktafel, de pastamaaltijd te bereiden. Uiteindelijk reden we tegen negenen de laatste camping op alwaar een man achter de receptie met snor maar zonder (zichtbaar) bovengebit ons hartelijk ontving (we hadden namelijk gebeld dat we laat kwamen, anders is de boom dicht en weten we niet waar we moeten staan). Het is een echte stadscamping met veel tenten en weinig campers. Vandaag dus de camper uitmesten, de tassen inpakken (wegen!) en de stad verkennen om alvorens morgen met Air New Zealand eerst naar Auckland te vliegen en dan met Cathay naar HKG (we zij al ingecheckt). We hopen op helder weer zodat we de bergen van Zuidereiland en de vulkanen op het Noordereiland kunnen zien.

Ook nu nog geen heimwee,

gr p

Foto's komen er aan.