29. En de brug werd opgehaald....

Hi volgers,

The real Kiwi way of travelling

Dit verhaal wordt tegen de traditie in niet 's avonds maar 's ochtends geschreven. De reden mag duidelijk zijn: we zitten in de camper! En dat is wel even organiseren, met name als er geslapen moet worden. We zijn van woonoppervlakte van soms wel 100 m2 teruggegaan naar de afmetingen van dit bakbeest: lengte 8 m, breedte 2.5m, hoogte 3.20. Dus reken maar uit.

Het zweet stond..

's Ochtends vakantie-onvriendelijk in Wellington opgestaan, krantenwijktijdstip. Op de kamer zelf ontbijt gepriegeld, daarna kids wakker gemaakt, tassen gevuld, hoop meuk wegggegooid en alles in onze trouwe Highlander gestouwd. Zijn laatste rit met de trouwe baas. Maar eerst nog even met de Highlander iets wezen drinken, hij houdt van unleaded 91, en het lieftst zo vol mogelijk. Bij Hertz de auto drop-off afgeleverd en al op ons gemakkie naar de boot gewandeld. De Maori-stok van W mocht niet mee aan boord maar een vriendelijke man van de ferry nam de stok over en zou hem wel inchecken (net als al onze baggage). Het ging niet om W zelf, maar om de stok waar anderen wel eens vervelende dingen mee zouden kunnen uithalen. Achteraf bleek er maar weinig "gespuis" op de boot te zitten. Bij het betreden van de boot vroeg J of we de eerste waren en dat bleek niet het geval: we waren de aller maar dan ook allerlaatste die de door de gate liepen. We waren nog niet aan boord of de slurf werd losgekoppeld! Gelukkig wisten we dat niet anders was het tanken in Wellington, het parkeren van de auto, het lopen met de baggage, het inchecken etc toch iets anders verlopen (Jullie kennen ons. toch?). We hebben zoiets ook eens bij Doeksen gehad, op weg naar De Kokkel. Goed voor de sfeer, achteraf.

Eindelijk belangrijk

De boottocht was subliem. Van te voren bij de crew maar even gevraagd hoe de zee zich hield tussen Noorder en Zuidereiland. Uit voorzorg namen D en J een primatourtabletje, geen last dus. Het stuk in open water schijnt het lastigste te zijn maar, zoals gemeld, de zee was voor NZ-begrippen kalm en rustig. Bij het binnenvaren van de fjorden gaat de wind liggen en stroomt het skydeck vol met allerlei fotograferend volk dat je eerder niet zag. Na zo'n drie uur varen konden we te voet van boord en stond daar een vrouwtje van Pacific Horizon met een bord" Blokland" . In al die jaren dat p vele airports all over the world heeft bezocht, stond er nimmer iemand met een whiteboard, nu dus wel. Kost weer een foto. 

De inrichting is duidelijk

De uitleg van de camper klonk ons bekend in de oren. De lengte is mider indrukwekkend dan in Canada maar verder prima vervoermiddel voor de komende drie weken. Het vermogen valt wel enigszins tegen: bij een goede helling valt de snelheid terug naar 55-60 km/u, ondanks planken. Ook is het praten met de kids enigszins lastig omdat alles rammelt en trilt. Ze kunnen gelukkig wel met z'n drieën naast elkaar zitten, vlak achter de reisleiding.  Na 2 uur rijden hebben we een Countdown geplunderd om aldus de komende dagen nvrij van allerei stops te zijn. We hebben alle vakken in de camper benut om de baggage op te bergen, nu is er een vrij looppad van deur naar achteren. J en E slapen in de koof (ruimte boven de bestuurderplaatsen), W slaap achter de bestuurderplaats en A en D helemaaaaaaaaaaaal achterin (gelukkig hebben we walkytalkies bij ons). Vandaag een organisatiedagje, uitzoeken van wandelingen morgen in Abel Tasmanpark (de attractie hier). We blijven 4 nachten op deze eerste camping, dus tijd zat om jullie dagelijks weer trouw van onze belevenissen op de hoogte te brengen.

Berg de sneeuwruimers maar weer op,

gr p

uploaden van foto's gaat lastig, dus wees geduldig