31. Abel Tasman, maar dan anders

Hi wijnliefhebbers,

Kersenjam

We ontbijten er (nog) niet mee, maar we genieten er goed van. Het gaat dus over het resultaat van vergiste druiven. Hier in de streek rondom Nelson (Noordereiland dus, voor de late followers) struikel je er bijna over. Ook staan hier de fruitschuren van NZ, rijen kersen, appels, peren enz. Je mag voor de lol de boomgaard in, overspannen met een net om andere liefhebbers buiten de deur te houden. Vanuit de overlevering weten we dat pa als vakantiebaantje ooit spreeuwen verjagen uit een boomgaard heeft gedaan, voor een schamel loon. Toch mooi, dat het beeld van boomgaarden hier je gedachten terugleidt naar Sliedrecht begin jaren vijftig, toch weer zestig jaren geleden.

Al lopend door het water de boot in

Vanochtend werden we door een coach vanuit Nelson opgepikt om te gaan wandelen in Abel Tasman national park, hier ongeveer 15 km vandaan. De bustrip zat bij de package inbegrepen, dus waarom zelf met de camper gaan rijden. Het was weer wel vroeg uit de veren maar het ontbijt in het achtersteven is toch wel knus. Allemaal ramen rondom dus het lijkt alsof je (opnieuw) naar een ansichtkaart zit te kijken. Goed gevoel. 

Het Abel Tasmanpark kent een bekende trail, namelijk de Coast Track die langs de kust en in het binnenland loopt. Er zijn maar weinigen die 51 km lange trail lopen (3 tot 5 dagen lopen) dus wij kozen voor een trail van ruim 2,5 uur. Het begint met een boottocht van zo'n 45 min die elke keer een bay aandoet om mensen af te zetten die dan vervolgens een deel van de Track lopen. Wij lieten ons als enigen afzetten bij Torrent Bay en kwamen ter plekke een onderwijzer uit Queenstown tegen die al meer dan 40 jaar als Deen in NZ was gevestigd. Hij huurde al 25 jaar elk jaar een lodge in die bay om halverwege het schooljaar weer "bij te tanken" . Het was een alleraardigste kerel die ons uitnodigde voor een pot thee in Queenstown, over ruim één week. Dat gaat vast in ons schema passen. In Torrent Bay zijn geen faciliteiten dus je moet voor de periode dat je er zit zorgen dat alles is meegenomen. De enige mogelijkheid om naar de dichtsbijzijnde plaats Kaiteriteri te gaan, is dus per boot.

Een brug te ver

De wandeling is ronduit schitterend, je loopt over een pad van net een meter breed dat is aangelegd door een dik begroeid bos dat enigszins vochtig overkomt, veel varens. De tocht biedt onderweg uitzicht op azuurblauwe lagoons die met het getij vol- dan wel leeglopen. Het schijnt hier een zeer uitzonderlijk getij te zijn, het strand kan wel 400 m breed worden bij eb om vervolgens weer vol te stromen. Tijdens de wandeling kom je mensen van dezefde boot tegen die zich bij een andere bay hebben laten af zetten en de route contra lopen. Onderweg zijn er geen faciliteiten, dus geen wc's, prullenbakken, laat staan coffeecorners. We liepen dus caffeïnevrij door het regenwoud, we worden nog eens ecotravellers. Zo tegen het eindpunt aan passeerden we nog een swing bridge die de jongens aan het wiebelen brachten. En dat was voor enkele medewandelaars niet het hoogtepunt van de trip. Maar ja, we hebben nog nooit gelezen dat er iemand van die brug is afgekieperd (of halen die berichten onze krant in NL niet?). Omdat het getij zo uitzonderlijk sterk is, is het bouwen van dammen en omlopen een grote uitdaging voor W en E. Ze hebben geprobeerd een lagoon   "vol te houden" maar de kracht van de maan bleek toch sterker dan hun bouwkunsten. Er zijn hier ook veel kleine vervelende vliegen, zogenaamde sandfly's, die de streek rond de enkel en kuit erg lekker schijnen te vinden. Het jeukt als een dolle en levert lelijke rode stippen op die lang blijven zitten. Om enigszins ongeschonden te blijven is er een spray die we dan ook driftig (lijkt mevrouw Helderder van Pluk) aanbrengen. En een spuitbus is altijd leuk. Nadat we weer werden opgepikt, op Medlands Beach, dichtbij Bark Bay, werden we vervolgens weer in Kaiteriteri tegen vieren afgeleverd. Tot onze verbazing (en blijdschap) lag de mat van onze camper nog op het parkeerterrein bij de haven, welke mat we gisteren per ongeluk hadden hadden achtergelaten. Zo zie je maar weer, zelfs een mat van de camper kun je hier ongestoord een dag op een parkeerterrein laten liggen!

Pizza met salami is de favoriet

Het avondeten lieten we voor wat het was in de koelkast iggen want, je gelooft het niet, er was een mobiele pizzabakster op het terrein. Elke woensdag staat Beppie er met haar zelf gebouwde en op echt hout gestookte pizza-oven die op een aanhangwagen staat. De pizza's waren voortreffelijk, en de oogjes van de wandelaars groter dan hun maagjes ook. Dat wordt dus een pizzalunch morgen. We hebben het campinghoofd gemeld dat we morgen (een dag eerder dan gepland) naar het Zuiden afzakken omdat we de activiteiten van de regio zo goed als hebben gedaan. En de kwaliteit van de camping is zodanig dat voor de niet gebruikte dag het eerder, via Internet in Waalre betaalde bedrag wordt teruggegeven. Kom daar bij ons maar eens om! We tuffen morgen dus richting de Westkust en plannen om in Westport de avond door te brengen.

Houd ons in de gaten,

P

De foto's komen mondjesmaat..