30. Het Zwitserlevengevoel, maar dan op vier wielen

Hi Elfstedenkoortslijders,

Management by decision

We lazen dat de schaatsen weer in het vet gaan. Nu, wij gebruiken vet voor andere doeleinden: armpjes, beentjes, nekjes, wangetjes en andere lichaamsdelen worden driftig van een laagje voorzien want we hebben we een mooie warme dag achter de rug. Het begon 's ochtends met een herrangschikking van de inrichtingvan de camper. Het is net alsof je op een nieuw basecamp zit maar geen enkele notie hebt waar alles te vinden is, want alles zit onder bankleuningen, bankzittingen of ergens anders in een luik (dat niet goed is af te sluiten, dus van buiten makkelijk toegankelijk, maar we zijn hier in NZ, dus (nog) geen wantrouwen)verstopt. Nu heb je ook meer begrip voor André Kuipers en z'n enkele roltas die mee de ruimte in mocht. Na de organisatie, in handen van D, stonden de mannen te popelen om het huiswerk te doen, dat gold als een beloning om twaalf honderd keer van de glijbaan te roetsjen. Het kleine en onverwarmde zwembadje op de campsite kent naast een kleine glijbaan ook een klimmuur vanuit het water (max 1 adult and 2 kids on the wall). Het is dus leuk om halverwege de teugels te laten vieren en dan...

De roeiboot en de swing bridge

De middag werd doorgbracht aan het strand alwaar we eerst een bochtig stuk weg (soms de breedte van 1 auto, dus op hoop van zegen de claxon maar indrukken) moesten nemen om bij een mooi zandstrand aa te komen. Volgens de brochure zouden hier meer towels dan sand zijn, maar gelukkig bleek dat niet juist te zijn. We konden heerlijk voetballen met onze beachball (of die nog mee naar NL gaat weten we niet, we hebben al wel een naald aangeschaft om de lucht te laten ontsnappen in Christchurch) en een mooie walkimg/boattrip voor morgen door Abel Tasman national park geboekt. We gaan met een bootje langs de kust, worden dan ergens in een lagoon gedropt, lopen dan een stuk door het  bos, via een hangbrug (spannend!) en eindigen dan weer in een lagoon om vervolgens weer door een bootje te worden opgepikt. Het is hier dé attraktie dus wij doen lekker mee. 

Toch niet weer de witte wijn

Na de laid back at the beach toch nog even boodschappen gedaan want de kids wilden maccaroni eten (en wij ook wel). En zelfs bij maccaroni smaakt de Stoneleigh (zie het hoofdstuk onze lokale favorieten) voortreffelijk. Moet toch maar eens een kistje of wat laten overkomen. On the way naar Motueka, waar we nu dus zitten, zagen we vanuit onze ooghoeken de winery van Stoneleigh. Wellicht dat we in onze volgende verplaatsing opnieuw langs die winery komen, en dan maar weer even op de rem trappen.

Onze kerstsfeer beperkt zich thans tot het schrijven van kerstkaarten, houd dus de brievenbus in de gaten. De bussen worden hier nog elke dag geleegd..

Het Internetverkeer is hier een landweggetje dus Skype, Facetime en andere apps lopen niet lekker. Ook foto's uploaden is een ramp(?). Maar jullie houden alle jaloersmakende (en andere) foto's tegoed.

Berg de stempelkaarten maar weer op,

P