33. Pannenkoeken van steen

Hi boom-op-zetters,

Kerst uit een doosje

Warempel, ons boompje staat! Met gouden, onbreekbare ballen want het is en blijft een camper. Ook heeft J voor de ramen achterin een lint van LED-ijspegels opgehangen. Dat ziet er toch knus uit (wanneer komen de buren voor een borreltje?)! Omdat we op de camping toch meteen aan het 230 V hangen, laten we de lampen al vroeg branden. Op de verpakking stond dat ze weinig stroom verbruiken, zijn we toch nog eco. Maar vroeg op de camping aankomen, was er ook nu weer niet bij. En we hebben inderdaad Kerstmuziek in de radio. Bij de bekende "Warehouse" een kerstcd van Willy Nelson gescoord. Maar ook de lokale radio weet die zoete Whithey Houston te vinden. 

De Neus

Bij het opstaan in Westport zagen we dat het 's nachts had geregend, dus de schoenen die buiten stonden (waar de Kerstman cs overigens straal voorbij is gelopen/gereden) konden kletsnat naar binnen. En waar dan een magnetron al niet goed voor is! Als laatste vertrokken  we tegen half elf Westport om af te reizen naar Greymouth. We hadden vernomen dat er een seal colony moest zijn, dus toch maar even 30 km omrijden om die zeeleeuwen te zien. En het was een omritje waard. Die zeeleeuwen zitten op rotsen die steeds weer onderlopen bij de ruwe zee, dus de kleintjes werden rondgeslingerd in de golven, en moeder zeeleeuw maar zoeken. Dit punt staat vanwege de geur van die beesten ook bekend als Cape Foulwind, en dat is niets te veel gezegd. Gelukkig kwam de wind van land, anders...

Hundred is not target, drive to conditions

Onze rit langs de kust naar Greymouth was er weer eentje om in te lijsten. Ook nu weer slingerend langs de met palmbomen begroeide rotswanden, dan weer terug naar 25 km/u en in de afzink bijremmen. Die camper schijnt toch bijna 5000 kg te wegen. D was blij dat we  van Noord naar Zuid reden, dus reden we de "bergkant" en niet steeds die afgronden uit het raam op je af zien komen. Onderweg bleek weer het gemak van de camper. Tijdens onze wandeling in Abel Tasman, waar we die Deeens onderwijzer hadden gesproken, werden we door hem gewezen op een mooie korte trail die vanaf de weg naar beneden naar de woeste zee liep. Dus bij het bordje "Truman track"  camper aan de kant, gaskraantje open, lunch maken met noodles, thee en even relaxen. Vervolgens de track gelopen, bijzonder mooi, met name het stuk strand dat aan het eind op je wacht. De borden bij de beach maken duidelijk dat hier een gevaarlijke toestand is, je ziet de onderstroom steeds bij terugtrekkende golven ontstaan. Bijzonder indrukwekkend, met name dat bulderende geluid van de golven die op de rotsen beuken (filmpje!).

Aansluiten bij Japanners

Later nog gestopt bij een Grand Canyon-achtig punt, de Punakaiki rotsen. Dit zijn bijzondere rotsen in de zee die als een gelaagde rots (=pannenkoeken) ogen. Ook mooi, maar V zeer toeristisch (=Amerikaans) aangelegd. Je struikelt over de postcards, nog net geen studenten die foto's van je maken. Ons fotomoment was aan de waterkant. 

Roken is dodelijk

Na voldoende doorkijkjes te hebben gezien kwamen we tenlotte in Greymouth aan en we hadden een deja-vu bij het kantoor van Hertz waar we langs reden, Twaalf jaar geleden hebben we daar toen de auto omgeruild omdat ons een non-smoking was beloofd maar in Picton een asbak was meegegeven. Omdat D toen zwanger van J was, wilden we zo snel mogelijk omruilen en de eerste plaats was dus Greymouth. Na die mooie herkenning nog even langs een bekende brouwerij gereden om een Tshirt (de hoeveelste nou, hoorde we iemand roepen) en gerstenat (maar 2, kunnen helaas(?) niet mee) te scoren. 

Zojuist de trout fisherman op zijn 06 gebeld en we kunnen morgen in Lake Brunner aan de hengel gaan. De dames blijven aan de kant en de heren gaan hun lunch uit het water trekken. Op hoop van zegen.

Geef om uw boom,

gr P

ps: de foto's komen spoedig, maak alvast maar een kwartiertje vrij