45. Let there be rock

Hi uitbuikers,

Je moet er wat voor over hebben

Het was voorspeld door de lokale Krol, het weer van gisteren is compleet anders: temperatuur zakte naar een bedenkelijke 15 grd met 's nachts een waterig buitje. Dat was wel wennen: volgens onze Duitse buren was het "freezing cold". Omdat de rondleiding op het uiterste puntje van de Otago Peninsula om één uur begon, moesten we onze lunch al rijdende in de camper nuttigen. Na verlaten van Dunedin waren we op een kruispunt aanbeland en de Navman stuurde ons naar rechts, de High Cliffroad op. D vroeg zich af of er nog een andere weg naar het visitorscentrum van de albatrossen, want daar we op weg naar toe, was maar onze Navman was dominant in deze discussie. En de weg die we reden was er eentje waarbij we echt niemand, maar dan ook echt niemand tegenkwamen, noch was er iemand die ons trachtte in te halen. En dat laatste kon ook echt niet. De slingerende weg langs diepe dalen, cliffs en ontwortelde bomen die over de weg heen hingen, was van ver voor het campertijdperk.  Zelfs de belijning op het wegdek was weggelaten dus links of rechts, het maakte niet uit want er was maar een mogelijkheid: in het midden, en dan af en toe een baai om bij plots naderend verkeer een passeermogelijkheid te verschaffen. Het was wederom een goede test voor de chauffeur, maar ook voor de bijrijder. In een reisboek stond dat de weg voor niet-ervaren camperrijders sterk werd afgeraden. Gelukkig had D die passage niet opgemerkt. 

Vliegen en slapen

We waren "just in time" voor de lezing, gevolgd door een rondleiding. Albatrossen zijn  de grootste (vliegende) vogels: een spanwijdte van 3 (drie) meter. Ze broeden op een rotspunt en die is alleen zichtbaar vanuit een vogelhut van het visitorscentrum. We gingen daar met de guide in en mochten van achter het glas de door de lucht zwevende albatrossen waarnemen. Het broedseizoen is nu bezig en de mannetjes en vrouwtjes lossen elkaar af. Het was dus een komen en gaan van landende vogels. Een schitterend gezicht, met name als je je bedenkt dat die vogels vanuit NZ non-stop naar Chile vliegen (en ze slapen al vliegend). Op de terugweg naar Dunedin kwamen we weer bij een kruising en we stopten om te informeren of er een andere route terug was. En laat die er nou zijn! Het was ons meteen duidelijk waarom er op de High Cliffroad geen tegenliggers waren, en dat we niet werden ingehaald. Bij terugkomst in Dunedin hadden we wilde plannen voor de big sale maar die bleek alleen voor de grote shopping malls te gelden. De binnenstad was nagenoeg uitgestorven. Dus ook hier plakt men enkele dagen aan de officiele feestdagen vast, soms wel tot Nieuwjaar toe. 

Ronde kogels van steen 

Op onze weg naar Moeraki (ruim 100 km ten noorden van Dunedin, aan de kust) hebben we nog gestopt bij de Moeraki Boulders. Dat zijn grote ronde keien (zie de foto's) die aan de vloedlijn liggen. Deze keien zijn uit de zachte cliffs, na langdurige sedimentatie, uit de cliffs "gerold". Zeer indrukwekkend, en dit natuurverschijnsel komt nergens anders ter wereld voor. Maar als Moeraki de Boulders niet had, dan was Moeraki Moeraki niet.

We staan op een KIwi camping, gerund door een Zwitser die z'n droom heeft nagejaagd. Hij is nu met het derde seizoen bezig en kan er geen dikke boterham van eten. Sterker nog, het is gewoon sappelen. Morgen gaan we terug naar de glaciers, maar aan de oostkant van de Alps. Twaalf jaar geleden waren we daar ook in de buurt en te mooi om te laten lopen. De weersverwachting is voor het Zuidereiland gunstig: droog en tegen de achttien graden, voor het Noordereiland tot het weekend regen. We hebben dus geluk.

Nog een fijne Tweede Kerstdag,

p

De foto's staan in hoofdstuk 45